وظیفه بزرگان

شورای سردبیری: آقای خاتمی، قائد تغییر ناپذیر اصلاح‌طلبان ایران و پیشوای حسن اخلاق و راستگویی و میانه‌روی در سیاست ورزی ایرانی، دیروز درباب مسائل کشور سخنانی گفت ولی دوباره درخواست خود و قافله‌ای را که آن‌را کاروان‌سالاری می‌کند به موضوع حصر محدود ساخت. انتظاری بسیار بیشتر از این از پیشوای دلسوزان ایران می‌رفت: مساله مهم و حیاتی امروز ما حصر بزرگان نیست؛ گرفتار شدن کشور در باتلاق سیاست خارجی سرشار از اشتباه است و اگر با نظام حرف می‌زنیم باید در مسیر بیرون کشیدن از این گرداب بلاخیز باشد.

نخست باید گفت حصر غیر قانونی و تفرقه‌بار خانم رهنورد، آقای موسوی، و آقای کروبی کماکان یکی از معضلات نظام و از بین برنده حمایت بسیاری از مردم از سیستمی است که به حمایت همگانی نیازمند است. آزاد کردن آنان از این زندان‌های خانگی تقاضای همه است، …..اما آیا درخواست اولویت‌دار ما در این روزها، بیرون کشیدن آینده کشور از گیر حصر موسوی است یا بیرون کشیدن آن از مناطقی دور دست که جز درگیری‌های پرهزینه چیزی از آنها زاده نمی‌شود. مساله حیاتی ما نقشی است که در کشورهای عربی برای خود ساخته‌ایم یا حصری که برای سه تن از سیاستمداران کشور پرداخته‌ایم؟

یکی از اهل سیاست هم به عنوان سلبریتی سیاسی به تبعیت از خاتمی و به فاصله ساعتی از او، از روحانی خواست که موضوع حصر را به شورای عالی امنیت ببرد و “به مساله حصر خاتمه بدهد”. چرا به روحانی امر نمی‌کنیم موضوع تاثیر سیاست خارجی آسیب‌زا بر حیات ملی را به شورای امنیت ملی ببرد و به مساله رفع حصر از اقتصاد و امنیت ملی کشور خاتمه دهد؟

واقعیت آن است که مردم، ناظران و فعالان سیاسی، خاتمی، روحانی و دولت او سیاست خارجی را چنان به یک نیروی بی‌چهره واگذار کرده‌اند که کسی جرات نمی‌کند در باره ماهیت به شدت آسیب‌زا و باتلاق‌آفرین و بحران‌خیز روند کنونی حرفی بزند و خواستار توضیحی معقول در باره تاثیرات تحرکات خارجی کشور بر امنیت ملی ما در دراز مدت باشد. توضیحی فراتر از تبلیغات بلاهت بار مستخرج از سریال‌های تبلیغاتی تلویزیون برای توجیه سیاست خارجی کشور در دست داریم؟ کسی جرات دارد آنچه را نه روحانی و ظریف، که سیستم تبلیغاتی توجیه می‌کند نقد کند؟

می‌توان غیر از دولت و اشخاص مجبور به تبعیت، از رهبران اصلاحات درخواست کرد اگر کسی استدلالی دارد در باره اینکه در شرایط کنونی تعیین تکلیف حصر اهمیتی حیاتی بیش از تعیین تکلیف رابطه ایران با جهان عرب، با پسر اسد، با شیعیان یمن، با شیعیان عراق، با شیعیان لبنان و با همه کشورهای جهنمی عرب منطقه دارد، به وضوح بیان و مردم را توجیه و همراه کند، واگر نه، چرا باید در شرایطی که کشور در یک توازن بسیار شکننده منطقه‌ای، در عراق به پیاده نظام آمریکا در جنگ با داعش و به پیاده نظام روسیه در حفظ اسد بر اریکه قدرت تبدیل شده، ما نگران تداوم حصر سه سیاستمدار خود باشیم؟ این پرسشی مقدر، دربرابر همه کسانی است که به عنوان تعیین کننده مسیر اصلاح‌طلبان به صورتبندی مطالبات می‌پردازند و وظیفه آنها تشخیص مهم از نامهم و مساله حیاتی از غیرحیاتی است.